Μαρλένα Πολιτοπούλου, Η Πηνελόπη των τρένων, εκδόσεις Μεταίχμιο

1965: Ο Στέλιος Καζαντζίδης φτάνει στον σταθμό του Μονάχου για να δώσει μια σειρά από συναυλίες σε όλη τη Γερμανία. Σε μια γωνιά του ίδιου σταθμού ο Στρατής Κοκκινίδης, ένας έλληνας μετανάστης, βρίσκεται νεκρός. Ο φόνος του δεν θα εξιχνιαστεί ποτέ.

Πενήντα χρόνια αργότερα, ο ερευνητής και σκιτσογράφος Παύλος Γ., ως οφειλή στον αστυνόμο πατέρα του, θα ασχοληθεί με την υπόθεση. Τα ίχνη θα τον οδηγήσουν στη Νάουσα, τόπο καταγωγής του Κοκκινίδη, και πίσω στα χρόνια της Κατοχής, για να ανακαλύψει ερωτικά μυστικά, δοσίλογους, λίρες, προδοσίες και επαναστάτες. Θα αφήσει για λίγο την αγαπημένη του τζαζ για να ακούσει τα τραγούδια του Στέλιου και θα ανταμειφθεί από την κόρη της Πηνελόπης των τρένων με είκοσι 45άρια δισκάκια. Και όταν όλα θα έχουν πια τελειώσει, ο κόσμος της μετανάστευσης δεν θα του είναι πια ξένος.

Ο ΗΡΩΑΣ

Ο Παύλος Γ. είναι αρχιτέκτονας με «γονίδια ντετέκτιβ», ο οποίος επί χρόνια συνεργαζόταν με την αστυνομία ως σκιτσογράφος και διατηρεί τον ρόλο του ειδικού συμβούλου του Τμήματος Ανθρωποκτονιών σε δύσκολες υποθέσεις. Ο πατέρας του, τέως διοικητής Ασφαλείας, του έχει αφήσει κληρονομιά το αρχείο του με μια σειρά από ανεξιχνίαστες υποθέσεις. Για μια ακόμα φορά ο Παύλος ανοίγει έναν φάκελο. Ο τίτλος του είναι «Η Πηνελόπη των τρένων».

Μου αρέσει η γραφή της Μαρλένας Πολιτοπούλου και το βιβλίο αυτό δε με απογοήτευσε. Καλή πλοκή που ξετυλίγεται σιγά σιγά, καθώς όλοι οι ήρωες είναι δυνητικοί ένοχοι. Εύστοχη περιγραφή της ελληνικής μετανάστευσης στη Γερμανία και του προφίλ του έλληνα gastarbeiter με πολλές αναφορές στην απολύτως σύγχρονη πραγματικότητα και στην Αθήνα των μεταναστών. Βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα χωρίς να είναι απλοϊκό.

Alice Munro, Απόδραση, εκδόσεις Μεταιχμιο

" Η Τζουλιετ είχε κι άλλον ενα λογο -ήθελε να μην ειναι η Πενελοπι στα πόδια τους τις πρώτες δυο βδομάδες των θερινών διακοπών, γιατι τα πράγματα δεν ηταν ξεκάθαρα ανάμεσα σ' εκείνη και τον Έρικ. Ήθελε να δοθούν λύσεις, και λύσεις δε δίνονταν. Δεν ήθελε να πρέπει να υποκρίνεται πως ολα πήγαιναν καλα για χάρη του παιδιού.
Του Έρικ, απο την άλλη, τιποτα δεν του άρεσε περισσοτερο απο το να δει τα πράγματα να ομαλοποιούνται, το πρόβλημα να κρύβεται. Σύμφωνα με το δικό του σκεπτικό, η ευγενική και κόσμια συμπεριφορά θα αποκαθιστούσε τα καλα αισθήματα, η προσομοίωση αγάπης ηταν αρκετή για να τη βγάλουν μέχρι να καταφέρουν να ανακαλύψουν και παλι την αγάπη. Κι αν δεν προέκυπτε ποτε κατι παραπανω απ' αυτο -ε, ας την έβγαζες με την προσομοίωση. Ο Έρικ θα το κατάφερνε".
Απο το διήγημα "Σιωπή" στη συλλογή "Απόδραση" της Alice Munro, Νόμπελ Λογοτεχνίας 2013.

Διακοπές με... χρονοκαθυστέρηση

Αύγουστος στη Σαντορίνη. Η επιτομή των καλοκαιρινών διακοπών και των πιο διαφημισμένων τουριστικών προορισμών. Καθημερινά έχω την πολυτέλεια από το σημείο που βρίσκεται το σπίτι μου να παρατηρώ πολλούς από τους τουρίστες που επισκέπτονται το νησί. Καθώς η Σαντορίνη έχει γίνει πλέον ένας παγκόσμιος προορισμός μπορεί να κάνει κανείς πολλές διαπιστώσεις και εμπειρικές "έρευνες" για τους ταξιδιώτες του 21ου  αιώνα.

Μπροστά από το σπίτι, λοιπόν, περνούν νωρίς το πρωί όσοι, ακόμα και στις διακοπές τους, δεν απαρνούνται τη συνήθεια της προπόνησης. Τρέχουν, λοιπόν, στις αδυσώπητες ανηφόρες και ανάλογα με το βαθμό της φυσικής τους κατάστασης ή θα σταματήσουν στα μέσα της πιο απότομης στροφής ή στην κορφή της ή θα συνεχίσουν το τρέξιμό τους ίσως λίγο πιο αργά. Άλλοι έχουν βάλει σκοπό να ακολουθήσουν το μονοπάτι για την Οία και αν είναι τυχεροί και τους έχουν ενημερώσει σωστά, έχουν ξεκινήσει νωρίς πριν ανέβει ο ήλιος, που στη γη του ηφαιστείου δεν αστειεύεται.

Αργότερα, βλέπεις να κατεβαίνουν τα γκρουπ των τουριστών των κρουαζιερόπλοιων. Κάθε γκρουπ με τον αρχηγό του και τη γλώσσα του. Βλέπεις, πλέον, και πολλούς Πολωνούς, Ρώσους ή Ινδούς, εκτός από τους "κλασικούς" πια Κινέζους.

Το απόγευμα είναι η ώρα του ηλιοβασιλέματος. Ζευγαράκια πιασμένα χέρι χέρι ανεβαίνουν προς το Φηροστεφάνι ή το Ημεροβίγλι μέχρι να βρουν ένα πεζούλι να περάσουν τις "ρομαντικές" στιγμές των διακοπών και κυρίως να φωτογραφίσουν τον ήλιο αλλά πιο πολύ να φωτογραφηθούν, να βγάλουν "σέλφι" για να ποστάρουν στο Facebook να δουν οι φίλοι τους και να ζηλέψουν τον έρωτά τους. 

Όλοι, μα όλοι θα σταματήσουν να βγάλουν φωτογραφία στον Άγιο Στυλιανό. Πολλοί περιμένουν υπομονετικά να φύγει ο προηγούμενος για να βγάλουν την τέλεια πόζα.

Είναι τέτοια η μανία των ταξιδιωτών να απαθανατίσουν τα πάντα που με κάνει και αναρωτιέμαι αν πράγματι ζουν τις διακοπές τους ή τις βλέπουν μέσα από το φακό της μηχανής, την οθόνη του κινητού ή του τάμπλετ. Επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου για την τέλεια φωτογραφία, το τέλειο στιγμιότυπο, χάνοντας τη στιγμή που ... περνάει και χάνεται. Ζουν τις διακοπές τους αργότερα στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, στο αεροπλάνο της επιστροφής, στον όποιο τόπο τους. Πάντως όχι εδώ, όχι τώρα, όχι την πραγματικότητα. Είμαστε, φαίνεται, τόσο συνηθισμένοι στον εικονικό κόσμο που ο πραγματικός δεν μας αρκεί.

Παντού βλέπεις σέλφι στικς να ξεφυτρώνουν σε κάθε στροφή του καλντεριμιού. Σκέφτομαι πολλές φορές την υπερέκθεση του ατόμου στα κοινωνικά δίκτυα. Εδώ μπαίνουμε στο πλοίο, εδώ μένουμε, εδώ τρώμε, εδώ πίνουμε καφέ, εδώ ποτό, εδώ, εδώ, εδώ... Είναι, άραγε, τόσο απαραίτητη; Τι κενά προσπαθεί να καλύψει;