Νεότερα και με χαμηλότερες αμοιβές τα νέα ανώτατα στελέχη στην Ελλάδα

Παρατηρήστε ότι το κυριότερο προσόν της γυναίκας στελέχους είναι η ικανότητά της να κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα! Γεννημένες multi- taskers!

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΣTEΛEXH

Τον ρόλο των στελεχών που βρίσκονται στην κορυφή της διοικητικής «πυραμίδας» των εταιρειών στην Ευρώπη –των γνωστών μας Chief Executive Officers–, τις προοπτικές όπως αυτές διαγράφονται μέσα από τις τάσεις που επικρατούν και τις προκλήσεις που αναδύονται, κατέγραψε η έρευνα του INAC - Διεθνούς Οργανισμού Εταιρειών Επιλογής Στελεχών (www.inac-global.com) και ο αποκλειστικός συνεργάτης του για την ελληνική αγορά και για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, η ICAP Executive Search (www.icap.gr).

Συμπεράσματα

Σε πρόσφατη ενημερωτική εκδήλωση της INAC και της ICAP People Solutions με θέμα «τις τάσεις, τις προκλήσεις και τις προοπτικές στην επιλογή υψηλόβαθμων στελεχών» παρουσιάσθηκαν τα συμπεράσματα της έρευνας για τη χώρα μας στο πλαίσιο της τρέχουσας οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα, αλλά και της προόδου προς την έξοδο από την κρίση. Επικρατούσα τάση των ανωτάτων στελεχών όπως καταγράφτηκε, είναι η «κινητικότητά» τους με προορισμό τις αγορές άλλων χωρών, όπως και η υποβάθμιση πολλών ανώτατων θέσεων εργασίας – «μίκρυνε η πίτα» όπως περιγράφτηκε. Επιπλέον, οι θέσεις αυτές κατέχονται σήμερα από ηλικιακά νεότερα άτομα, με λιγότερη εμπειρία και χαμηλότερες αμοιβές.

Συχνά, προέρχονται από τον τομέα των πωλήσεων, ώστε να γνωρίζουν πώς να τις προωθούν. Επιπλέον, είναι επιφορτισμένοι και με διπλές αρμοδιότητες, δημιουργούν δίκτυα, ενώ βασικό ρόλο έχουν τα Private Equity Funds. Ωστόσο, ιδιαίτερη έκταση στην ενημέρωση διεκδίκησαν και έλαβαν τα συμπεράσματα από τις πολλαπλές προκλήσεις που καταγράφτηκαν για τους CEO. Για παράδειγμα, στα απαραίτητα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει η νέα ηγεσία, είναι το «όραμα». Που σημαίνει ότι ο CEO μπορεί να εμπνέει τους ανθρώπους του και να μπορεί να τους εξηγεί το πόσο σημαντική είναι η αποστολή του καθενός ξεχωριστά για τη συνδημιουργία της «μεγάλης εικόνας». Ασφαλώς, σημαντικό χαρακτηριστικό ενός καλού ηγέτη είναι η «ακεραιότητα» όπως και η «ευθυκρισία», όχι μόνο για την έγκαιρη λήψη των σωστών αποφάσεων, αλλά και για την αναπροσαρμογή τους στην περίπτωση που ήταν λανθασμένες.

Στις απαραίτητες δεξιότητές τους προτάσσεται η γνώση και η σχέση τους με την τεχνολογία. Και ακολουθεί η επιχειρηματικότητα. Αφού «έρχονται πρώτοι οι παράγοντες που αναδεικνύουν μια τεχνολογική ιδιοφυΐα και ακολουθούν εκείνοι για τις μπίζνες». Οσο για την επιχειρηματικότητα, απαραίτητες είναι οι δεξιότητες εκείνες που εξασφαλίζουν την κερδοφορία, την ανάπτυξη των επιχειρήσεων και την ανταπόκριση στους πελάτες. Στο πλαίσιο του ηγετικού ρόλου τους οι CEO οφείλουν να αναπτύσσουν και σε άλλους τις δεξιότητες ηγεσίας, της ομαδικής εργασίας και την ατομική ανάπτυξη. Και για να είναι και οι ίδιοι αποτελεσματικοί, πρέπει να είναι ευέλικτοι, καινοτόμοι και να διαθέτουν γνώση και δεξιότητες στην επικοινωνία.

Ξεχωριστό κεφάλαιο αφιέρωσε η έρευνα στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν και στις δεξιότητες που αντιστοίχως πρέπει να διαθέτουν οι Chief Restructuring Officers (CRO). Για τον ρόλο των οποίων δανείζεται μάλιστα και τον ορισμό, όπως τον δίνει η wikipedia: «ανώτερο στέλεχος το οποίο έχει εξουσιοδοτηθεί με διευρυμένη εξουσία ώστε να επαναδιαπραγματεύεται όλες τις πτυχές των οικονομικών μιας εταιρείας, για να διαπραγματευθεί μιαν επικείμενη πτώχευση, είτε για να αναδιαρθρώσει την εταιρεία ύστερα από μια πτώχευση».

Αρχιτέκτονας

Ο CRO θεωρείται ο αρχιτέκτονας και αυτός που εφαρμόζει τη στρατηγική. Και ο ρόλος του είναι απαραίτητος για την εταιρεία πολύ πριν βρεθεί αντιμέτωπη με κάποια από τις αλλαγές αυτές. Αυτονόητο λοιπόν, ότι πρέπει να είναι εξοικειωμένος με τους πόρους και να έχει εμπειρία για τη διαχείριση κρίσεων, αλλά και να είναι ενημερωμένος ακόμη και για τους ισολογισμούς και για τις οικονομικές δραστηριότητες της εταιρείας. Συχνά μάλιστα, τον συγκρίνουν με κάποιον «περιφερόμενο» σύμβουλο. Πέρα από τα οικονομικά όμως, ο CRO οφείλει να διαθέτει δεξιότητες αν χρειασθεί να αλλάξει η κουλτούρα της εταιρείας είτε να πρέπει να προσαρμοσθούν οι άνθρωποι στην υφισταμένη κουλτούρα.

Διαδικασία αναδιάρθρωσης

Ο CEO οφείλει να μπορεί να αναγνωρίσει ένα πρόβλημα και να πείσει την ηγεσία ότι, όντως, το πρόβλημα υπάρχει. Να αναγνωρίζει επίσης, ποιος είναι ο «κορμός» της επιχειρηματικότητας της εταιρείας, όπως και τον τελικό επιδιωκόμενο στόχο και να την κατευθύνει προς τα εκεί. Και, επειδή ο ρόλος του CRO είναι καταλυτικής σημασίας για τη διαδικασία της αναδιάρθρωσης, δεν είναι λίγες οι φορές που τον ρόλο αυτό τον αναλαμβάνει ο ίδιος ο CEO. Τέλος, επειδή ένα σχέδιο διάδοχης απαιτεί δεξιότητες καινοτομίας και επιχειρηματικότητας, οφείλουν τα ανώτερα στελέχη αφενός να θέτουν το ερώτημα «πώς μπορώ να προετοιμασθώ» και αντιστοίχως να προωθούν στη διαδοχή και τις γυναίκες.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΥ

Έντυπη

Ida

Μια δυνατή, καλλιτεχνική, ασπρόμαυρη ταινία για την ουσία της άνθρωπινης ύπαρξης. Ενα κινηματογραφικό ποίημα με ανατροπές, σιωπές και βλέμματα ανθρώπων με σκληρές επιλογές ζωής.
Update! Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 2015!

Η συγκλονιστική Ida, του Πάβελ Παβλικόφσκι κατέκτησε το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, επιβεβαιώνοντας όλες τις προβλέψεις που την ήθελαν φαβορί και έγινε η πρώτη Πολωνική ταινία που έχει κερδίσει ποτέ το βραβείο.

Ο σκηνοθέτης παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο κατά την διάρκεια της τελετής απονομής των 87ων Βραβείων της Ακαδημίας και παρατήρησε αστειευόμενος «Δημιουργήσαμε μια ταινία για τη σιωπή, την απόσυρση από τον κόσμο και την ανάγκη για περισυλλογή – κι είμαστε εδώ τώρα, στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής και θορύβου. Είναι εκπληκτικό – η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις».

Σύνοψη:
Πολωνία 1962. Η Anna, μια ορφανή μαθήτρια καλόγρια μεγαλώνει στο μοναστήρι. Όταν πια έχει έρθει ο καιρός να ορκιστεί καλόγρια, η Ηγουμένη την ενημερώνει ότι πρώτα θα πρέπει να συναντήσει το μόνο εν ζωή συγγενικό της πρόσωπο, την θεία της Wanda. Η αδερφή της μητέρας της, η οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από την ίδια, της αποκαλύπτει ότι είναι Εβραία και ότι το πραγματικό της όνομα είναι Ida. Οι δύο γυναίκες ξεκινούν μαζί ένα ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας για την οικογένειά τους, με σκοπό να ανακαλύψουν ποιες είναι και που ανήκουν πραγματικά.

Για την ταινία:
Ο Pawel Pawlikowski επιστρέφει στην πατρίδα του την Πολωνία για πρώτη φορά στην καριέρα του για να καταπιαστεί με κάποια από τα πιο επίμαχα ζητήματα στην ιστορία της χώρας του – το τι έγινε μεταξύ Πολωνών Καθολικών και Εβραίων κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Η IDA πραγματεύεται το θέμα της προσωπικής ταυτότητας και των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που συχνά τη διαμορφώνουν.

Ο Pawlikowski, ο οποίος έγινε γνωστός αρχικά στην Αγγλία με ταινίες όπως Last Resort και My Summer of Love, δημιούργησε με λιτότητα μία από τις πιο δυνατές και συγκινητικές ταινίες της χρονιάς, η οποία έχει κάνει ήδη μεγάλη εμπορική επιτυχία σε Γαλλία, Αγγλία και Αμερική.

Ο σκηνοθέτης επιλέγει να γυρίσει την ταινία σε άσπρο και μαύρο και σε 1.37:1 – το σχεδόν τετράγωνο κάδρο του κλασσικού κινηματογράφου και μας μεταφέρει στην Πολωνία του 60.

Σημείωμα σκηνοθέτη:
“H IDA είναι μια ταινία για την ταυτότητα, την οικογένεια, την πίστη, την ενοχή, τον σοσιαλισμό και τη μουσική . Ήθελα να κάνω μια ταινία για την ιστορία, η οποία δεν θα ήταν ιστορική. Μια ηθική, αλλά όχι διδακτική ταινία. Ήθελα να πω μια ιστορία στην οποία ο καθένας «έχει τους λόγους του», μια ιστορία πιο κοντά στην ποίηση παρά στην αφήγηση . Περισσότερο απ’ όλα όμως, ήθελα να αποστασιοποιηθώ από τη συνήθη ρητορική του Πολωνικού Κινηματογράφου. Η Πολωνία στην IDA παρουσιάζεται από έναν ‘αουτσάιντερ’, φιλτραρισμένη μέσα από τη προσωπική μνήμη και το συναίσθημα, τους ήχους και τις εικόνες της παιδικής ηλικίας…”, Pawel Pawlikowski

Σε βρίσκει η ποίηση

Εκεί που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες
πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν
πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να του αρέσεις
πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε
ως που κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, πού στόμωσε
πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη απόφαση
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Απο τη συλλογή του Τίτου Πατρικίου, "Σε βρίσκει η ποίηση"

25 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου

25 χρόνια μετά η πτώση του τείχους του Βερολίνου εξακολουθεί να συγκινεί εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στη Γερμανία. Επαληθεύθηκαν άραγε οι προσδοκίες αυτής της γενιάς που είδε να τερματίζονται διαχωρισμοί δεκαετιών; Η σύγχρονη Ευρώπη κοιτάζει με δέος μια νέα κατάσταση να διαμορφώνεται, τόσο στο εσωτερικό της όσο και στα σύνορά της. Ο εθνικισμός υποβόσκει ιδιαίτερα στα Βαλκάνια και απειλεί το πολυδιασπασμένο οικοδόμημα που δημιούργησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις τη δεκαετία του 90. Η ανεργία, η διεύρυνση του χάσματος μεταξύ φτωχών και πλουσίων, η ανασφάλεια απειλούν τη συνοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αλλά και στα σύνορά της η Ευρώπη κοιτάζει μάλλον με απελπισία τα συνεχή και αυξανόμενα κύματα λαθρομεταναστών που επιθυμούν να διαβούν την πόρτα της καθώς η κατάσταση στη Μέση Ανατολή συνεχώς επιδεινώνεται. Είναι άραγε η Ευρώπη της ενωμένης Γερμανίας ικανή να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της εποχής ή απλώς περιορίζεται να ακολουθεί τις εξελίξεις περιορισμένη σε ένα δυσκίνητο και αναποτελεσματικό σχήμα;

Generation X: η γενιά μου στο μεταίχμιο

Η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Δεν ξέρω αν είμαστε η καλομαθημένη γενιά και γι’ αυτό οι ανατροπές που βιώνουμε μας κάνουν όλο και πιο δύσθυμους. Η αλήθεια είναι ότι δεν ζήσαμε βέβαια την Κατοχή και τον Πόλεμο, όπως οι γονείς μας, και τις υλικές στερήσεις εκείνης της εποχής. Ούτε ζήσαμε την ταραχώδη περίοδο των δεκαετιών του 60 και του 70, όταν οι άνθρωποι μάχονταν για τις ιδεολογίες και την ελευθερία τους ή εργάζονταν για να δημιουργήσουν ό,τι οι προηγούμενοι δεν είχαν. Εμείς, η γενιά μου, η Generation X, μεγαλώσαμε στην εποχή της Μεταπολίτευσης, που όσο κι αν τώρα την ψέγουμε, είναι αλήθεια πως τερμάτισε δεκαετίες εθνικού διχασμού. Τα πάθη εξημερώθηκαν, οι συνθήκες ζωής βελτιώθηκαν, ταξιδέψαμε στο εξωτερικό για αναψυχή και όχι για μετανάστευση, τα σύνορα άνοιξαν στα προϊόντα της αλλοδαπής και … στις μπανάνες, που δεν ήταν πια μόνο κρητικές. Ζήσαμε την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την εισροή των πρώτων μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη, την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας από ομοιογενή σε πολυπολιτισμική. Η οικονομική κρίση μας ταρακούνησε, άλλαξε τα δεδομένα μας και τις συνήθειές μας, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε στην αρχή της πορείας μας. Αν έχουμε την τύχη να έχουμε δουλειά και να μην απειλούμαστε από το φάσμα της απόλυσης, προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στην εποχή όσο καλύτερα μπορούμε, να τα βγάλουμε πέρα.

Κι όμως… Βρισκόμαστε στο μέσον περίπου της ζωής. Κοιτάμε πίσω σαν να ήταν χθες, όταν ξεκινούσαμε χωρίς να ξέρουμε όσα τώρα γνωρίζουμε. Κινήσαμε στο άγνωστο, χωρίς καθοδήγηση από γονείς, που τότε ήξεραν λιγότερα από μας. Η ενημέρωση ήταν σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα ανύπαρκτη. Κι ύστερα κοιτάμε εμπρός, στο αβέβαιο μέλλον, προσπαθώντας να στηρίξουμε τα παιδιά μας όσο καλύτερα μπορούμε, να τους πούμε όλα όσα ξέρουμε (και δεν είναι λίγα, πια), να τα καθοδηγήσουμε σε ένα μέλλον, από το οποίο ολοένα και απομακρυνόμαστε.

Κι εμείς; Πώς ζούμε; Ποιες είναι οι προσδοκίες μας; Στον αγώνα… Αυτή είναι η απάντηση που παίρνεις από όσους συναντάς και ρωτάς τι κάνουν. Κι ύστερα αναρωτιέσαι: πότε θα σφυρίξει άραγε η λήξη; Και πώς θα με βρει; Θα μπορέσω να απολαύσω τη ζωή ή θα είναι πια πολύ αργά; Ποιοι καρποί των κόπων μου θα έχουν απομείνει; Κι αν πέρασε ο καιρός κι εγώ, μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, αμέλησα το σημαντικό; Κι αν αναγκάστηκα να αφιερώσω το χρόνο μου στο ανούσιο υπηρετώντας τους εγωισμούς, τα προσωπικά αδιέξοδα που γίνονται επαγγελματικές «απαιτήσεις» και τις αγκυλώσεις των ανωτέρων; Πώς να απαντήσω στο χαμηλό επίπεδο και στην εξουσιαστική μανία των ανοήτων, των ημιμαθών και γι’ αυτό περισσότερο επικίνδυνων;

Αρνούμαι να συμβιβαστώ. Αναζητώ τις διεξόδους που μου επιτρέπουν να είμαι ελεύθερη και συμβιβάζομαι στο τυπικό και νόμιμο. Κι ας μην καταλαβαίνουν οι ανόητοι ότι το νόμιμο δεν είναι φυσικά πάντα και το ηθικό. Αλλά ψιλά αυτά τα γράμματα. Κι όποιος αρέσκεται στο πομπώδες δεν σκύβει να τα δει.

Γι’ αυτό για άλλη μια φορά αισθάνομαι πιο πολύ να με εκφράζουν τα λόγια του Antonio Scurati: «Είμαι ανάμεσά σας, αλλά όχι μαζί σας». Ή τουλάχιστον όχι με όλους. Επιλέγω αυτούς που έχουν κάτι σημαντικό να πουν, να προσφέρουν κάτι παραπάνω σε μένα και στον περίγυρό μου.  Επιλέγω την ουσία, την οικογενειακή αρμονία και την προσφορά, σ’ αυτό που, κατά τη γνώμη μου, αξίζει περισσότερο. Κι αναζητώ την οδό διαφυγής…

Έκφραση - Έκθεση Α΄ Λυκείου: Θεωρία 2ου κεφαλαίου

Η θεωρία του 2ου κεφαλαίου της Έκφρασης - Έκθεσης με συνοπτικό τρόπο παρουσιάζεται εδώ.
Θα ακολουθήσουν σύντομα και τα άλλα κεφαλαία.