Η δική μου Σαντορίνη

Η δική μου Σαντορίνη δεν ειναι ο τουριστικός προορισμός που έχει φανατικούς οπαδούς αλλά και, λιγότερους βέβαια, το ίδιο φανατικούς αρνητές. Η δική μου Σαντορίνη δεν ειναι το ηλιοβασίλεμα της Οίας ή τα πολυτελή ξενοδοχεία.
Η δική μου Σαντορίνη ειναι ο τόπος μου, εκεί που κάθε γωνιά, κάθε καλντερίμι αναβιώνει μια ανάμνηση, όπου το όνομά μου ακούγεται οικείο.
Η δική μου Σαντορίνη ειναι οι μυρωδιές της άνυδρης γης, το ζαρωμενο ντοματάκι, το αγκαθερο "φαραοσυκο", η "παντρεμένη" φάβα, η ντοπιολαλιά, η παράδοξη αντίφαση των κατοίκων, που παρά την υπερβολική ανάπτυξη του τουρισμού, κρατούν με πάθος τις παραδόσεις τους κι όχι για φολκλορικους λόγους.
Χάνομαι στα στενά των κάτω Φηρών ή του Μεροβιγλιού, εκεί που ειναι τόσο ήσυχα, τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα τόσο, μα τόσο μακριά απ' όλα κι εκεί η Σαντορινη η δική μου φανερώνεται,  τόσο
άγρια και τόσο όμορφη, τόσο απαιτητική αλλά και τόσο γενναιόδωρη.
Αυτή ειναι η δική μου Σαντορινη: ο τόπος του πατέρα μου, αλλά, πάλι, με έναν ιδιαίτερο τροπο, ο δικός μου, καταδικός μου τόπος: καταφυγή και αγώνας.

Θεατρικές "καινοτομίες"

«Σκέφτομαι πάντα έναν έφηβο»
Του Βασίλη Αγγελικόπουλου

Μου έχει τύχει να παρακολουθώ παράσταση αρχαίου δράματος και ώρες ώρες να μην καταλαβαίνω τι συμβαίνει επί σκηνής. Κι ας έχω διαβάσει, κι ας έχω δει –τόσα χρόνια στην κερκίδα– αν όχι όλα πια, πάντως τα περισσότερα από τα σωζόμενα έργα, και πολλές φορές το καθένα, σε ποικίλες παραστάσεις. Επικρατεί όμως τέτοια καυλοπυρέσσουσα ανατρεπτικότης στην παράσταση που «δεν ξέρεις ποια είναι ο Ορέστης και ποιος η μάνα του». Σε τέτοιες περιπτώσεις, κι όταν συμβαίνουν μάλιστα σ’ ένα θέατρο ευρέος κοινού σαν την Επίδαυρο, σκέφτομαι πάντα έναν έφηβο. Εναν άδολο θεατή γενικότερα, που θα είπε «ας πάω να δω τι είναι αρχαίο δράμα» – κι αντί να κερδηθεί, φεύγει για να μην ξανάρθει. Επειδή κάποιος σκηνοθέτης για να πειραματιστεί, ή για να εντυπωσιάσει το σινάφι και τ’ αφρόψαρα, κάνει ζαβά κανιβαλίζοντας το έργο.

Πράγμα που έχω δει να κάνουν και νέοι, και μπαγιατεμένοι εν πρωτοπορίαις. Δεν είναι θέμα ηλικίας, όπως βολεύονται να το παρουσιάζουν μερικοί. Ούτε «ιερότητας του χώρου». Απλώς η μεγάλη αγκαλιά της Επιδαύρου δεν είναι κατάλληλη για τέτοια. Υπάρχουν τόσοι άλλοι χώροι γι’ αυτά.

Ενδοεταιρικη επικοινωνία

0. Σαν επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων μέσα στην επιxείρηση δε θεωρείται μόνο η επικοινωνία που αφορά την εκτέλεση εργασίων ή καθηκόντων. Ο άνθρωπος στην επιxείρηση δεν αποxωρίζεται από την ατομική του προσωπικότητα για να γίνει κατά την διάρκεια της εργασίας του ένας εντελώς λογικός φορέας της θέσης εργασίας ο οποίος δεν επηρεάζεται στις εσω ϋπηρεσιακές σxέσεις του από τα εργασιακά του ενδιαφερόντα και συναισθήματά του. Ο άνθρωπος είναι πάντοτε μια και αυτή προσωπικότητα και παραμένει κατά τη λειτουργία του στην επιxείρηση ταυτόxρονα ένας φορέας θέσης εργασίας και ένα ανεξάρτητο άτομο. Γι' αυτό, η επικοινωνία στην επιxείρηση δεν πρέπει να περιορίζεται στην μονόπλευρη θεώρηση που αποτελεί η εργασιακή επικοινωνία, αλλά εκτός από αυτή πρέπει να περιλαμβάνει όλο το πλέγμα των ανθρωπίνων σxέσεων.