Nebraska

Μια πολύ ξεχωριστή ταινία του 2013 παρακολούθησα κατα τη διάρκεια της πτήσης απο την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα, την ταινία του Michael Payne, Nebraska. Αφορά τη σχέση πατέρα-γιου, τη σχέση των συζύγων, την ανιαρή καθημερινότητα της επαρχιακής Αμερικής, τα γηρατειά. Ασπρόμαυρη, ατμοσφαιρική και τρυφερή.

Η αποξένωση από την εικόνα τής λέξης - Τα Greeklish και οι επιπτώσεις τους - γνώμες - Το Βήμα Online

Η αποξένωση από την εικόνα τής λέξης - Τα Greeklish και οι επιπτώσεις τους - γνώμες - Το Βήμα Online



Μια συχνή ερώτηση στους γλωσσολόγους είναι αν η χρήση τού ηλεκτρονικού τρόπου γραφής των κειμένων στο Διαδίκτυο και ειδικότερα η γραφή με λατινικούς χαρακτήρες, τα Greeklish, επηρεάζουν αρνητικά τη γνώση και, γενικότερα, την ποιότητα χρήσης τής γλώσσας. Θα θέσω στην κρίση των αναγνωστών μερικές σκέψεις επί τού θέματος χωρίς προσπάθεια εξαγιασμού ή δαιμονοποίησης τής γραφής στον υπολογιστή και, κυρίως, τού ελληνοαγγλικού (Greeklish) τρόπου γραφής σε υπολογιστές, τηλέφωνα κ.λπ.



Η γνώση κάθε λέξης στη γλώσσα είναι μια σύνθετη γνώση πολλών γλωσσικών πληροφοριών. Η γνώση μιας λέξης προϋποθέτει υποχρεωτικά γνώση τής σημασίας της και γνώση των ηχητικών στοιχείων που τη δηλώνουν (τής «μορφής» ή τού «τύπου» τής λέξης, ό,τι ονόμασε ο Saussure «ακουστική εικόνα»). Από τα χρόνια που η γραφή αποτελεί κοινό κτήμα η γνώση τής λέξης έχει για τον σύγχρονο άνθρωπο ένα επιπλέον στοιχείο: τη γνώση τού τρόπου γραπτής και ορθογραφικής παράστασης τής λέξης («οπτική εικόνα»). Αρα, γνωρίζω μια λέξη σημαίνει για τους περισσότερους ανθρώπους ότι έχω μια τριμερή γνώση: τής σημασίας, τής ακουστικής εικόνας (πώς προφέρεται / ακούγεται) και τής οπτικής εικόνας (πώς γράφεται και ορθογραφείται) κάθε λέξης. Για λόγους οικονομίας τού χώρου δεν επεκτείνομαι εδώ σε εξειδικεύσεις· ότι η σημασία λ.χ. έχει διπλή, γνωστική και βιωματική, υφή· ότι η γνώση τής σημασίας περιλαμβάνει και τα περιβάλλοντα (γλωσσικά και εξωγλωσσικά) όπου χρησιμοποιείται, δηλαδή ότι είναι συγχρόνως γνώση τής χρήσης τής λέξης· ότι η γνώση τής ηχητικής δήλωσης μιας λέξης αφορά τόσο στους ήχους που τη δηλώνουν («φωνήματα») όσο και στους ήχους που την πραγματώνουν κατά την προφορά της («φθόγγους»)· ότι η γνώση τής σημασίας δεν είναι παρά αναφορά σε συγκεκριμένο ή αφηρημένο αντικείμενο έξω από τη λέξη κ.λπ.



Ειδικότερα, η οπτική εικόνα τής λέξης αφορά στη γραπτή παράσταση τής λέξης, γραφή και ορθογραφία. Η εικόνα αυτή αποκτάται, εδραιώνεται και συντηρείται από τη συνεχή επαφή με τη γλώσσα μας σε δύο επίπεδα: στο οπτικό και στο κιναισθητικό.



Σε οπτικό επίπεδο τα διαβάσματά μας, η ανάγνωση κάθε είδους κειμένων, γραμμένων στα Ελληνικά, όταν είναι έγκαιρη (από τις πρώτες τάξεις τού σχολείου), συστηματική και συχνή και όταν υποστηρίζεται από συναφείς γλωσσικές γνώσεις (π.χ. βασικούς κανόνες ορθογραφίας), ενισχύει και διατηρεί αλώβητο το οπτικό ίνδαλμα τής λέξης, συντηρεί στο μυαλό μας τη γραπτή εικόνα τής λέξης, τη γνώση για το πώς γράφεται συμβατικά η λέξη μέσα και σε σχέση με το σύστημα μιας συγκεκριμένης γλώσσας.



Σε κιναισθητικό επίπεδο η γνώση τής εικόνας κάθε λέξης ενισχύεται σημαντικά από τη δεξιότητα που αποκτούμε από παιδιά στο να γράφουμε τη λέξη. Οι κινήσεις τού χεριού για την ενεργοποίηση και τον σχεδιασμό των γραμμάτων που απεικονίζουν τη γραπτή παράσταση κάθε λέξης και η αίσθηση που απορρέει από τη διαδικασία αυτή αποτελούν μιαν άλλη βασική πηγή γνώσης τής εικόνας, δηλαδή τού τρόπου γραφής και ορθογραφίας τής λέξης. Ας θυμηθούμε πόσο συχνά - σε περιπτώσεις αμφιβολίας ως προς την ορθογραφία μιας λέξης - ζητάμε να τη γράψουμε, για να θυμηθούμε τον ορθό τρόπο γραφής της, δηλαδή την οπτική εικόνα της.



Τι συμβαίνει στην εποχή μας; Σ' έναν «πολιτισμό τού γραπτού λόγου» που είναι ο πολιτισμός μας η δεύτερη αυτή γνώση έχει περιοριστεί σε μεγάλο ή μεγαλύτερο βαθμό για όσους έχουν περάσει να γράφουν κυρίως ή αποκλειστικά στον υπολογιστή, αφού η δεξιότητα τού σχεδιασμού των γραμμάτων έχει αντικατασταθεί από χτυπήματα σε πλήκτρα. Αυτό αλλάζει ριζικά τη δεξιότητα τής γραφής και είναι μια πρώτη απομάκρυνση από την εικόνα τής λέξης.



Η δεύτερη αιτία απομάκρυνσης που, αν συνεχισθεί για καιρό σε συνδυασμό και με την πρώτη, καταλήγει πλέον σε αποξένωση από την εικόνα τής λέξης είναι η εγκατάλειψη τής γραφής και τής ορθογραφίας των λέξεων για μια δήθεν ευκολία που παρέχει η μιγαδική γραφή που είναι γνωστή ως Greeklish. I psevdesthisi 2 na nomizis oti to xeperasma ton diskolion egkite (i enkite ? i egkeitai?) sti κhrisi (i chrisi ? i xrisi ?) tis latinikis anti tis elinikis (I ellenikes ?) grafis (i graphes?). Γράφοντας συχνά και για πολύ έτσι σιγά-σιγά όλο και περισσότερο απoξενώνεσαι από την εικόνα τής λέξης και όλο λιγότερο είσαι εύκολα εις θέση να ανακαλέσεις στη μνήμη και στο γράψιμό σου την εικόνα τής ορθογραφίας των λέξεων. Κι επειδή η ιστορική ορθογραφία των λέξεων δεν είναι πολυτέλεια ή κάτι περιττό, αλλά άμεση (έστω και μη πάντοτε συνειδητή) σύνδεση με τη σημασία και τη γλωσσική (ετυμολογική) οικογένεια και τη γλωσσική (γραμματικοσυντακτική) σχέση κάθε λέξης, η αποξένωση καταλήγει σε σοβαρές απώλειες στη γνώση και γραπτή χρήση τής γλώσσας. Εν ονόματι μιας χρηστικής, προκλητικά χρησιμοθηρικής, αντίληψης τού αξιακού συστήματος που συνιστά τη γλώσσα αφήνεις να ατονήσουν ή να χαθούν πολύτιμα συστατικά μιας ποιοτικής λειτουργίας τής γλώσσας.



Ηθικόν δίδαγμα (σε δύο εκδοχές): μην παίζουμε εν ου παικτοίς· εκτός αν sinidita epilegume na pezume en u pektis. Και γιατί προτιμούμε, αλήθεια, το εκ τού ελληνικού αλφαβήτου (μέσω Ετρουσκικής) προελθόν λατινικό αλφάβητο αντί τού ελληνικού που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα από τον 8ο π.Χ. αιώνα μέχρι σήμερα; Μήπως (μέσα στην ξενομανία μας) νομίζουμε ότι χρησιμοποιούμε αγγλικό αλφάβητο;



Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Νεότερα και με χαμηλότερες αμοιβές τα νέα ανώτατα στελέχη στην Ελλάδα

Παρατηρήστε ότι το κυριότερο προσόν της γυναίκας στελέχους είναι η ικανότητά της να κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα! Γεννημένες multi- taskers!

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΣTEΛEXH

Τον ρόλο των στελεχών που βρίσκονται στην κορυφή της διοικητικής «πυραμίδας» των εταιρειών στην Ευρώπη –των γνωστών μας Chief Executive Officers–, τις προοπτικές όπως αυτές διαγράφονται μέσα από τις τάσεις που επικρατούν και τις προκλήσεις που αναδύονται, κατέγραψε η έρευνα του INAC - Διεθνούς Οργανισμού Εταιρειών Επιλογής Στελεχών (www.inac-global.com) και ο αποκλειστικός συνεργάτης του για την ελληνική αγορά και για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, η ICAP Executive Search (www.icap.gr).

Συμπεράσματα

Σε πρόσφατη ενημερωτική εκδήλωση της INAC και της ICAP People Solutions με θέμα «τις τάσεις, τις προκλήσεις και τις προοπτικές στην επιλογή υψηλόβαθμων στελεχών» παρουσιάσθηκαν τα συμπεράσματα της έρευνας για τη χώρα μας στο πλαίσιο της τρέχουσας οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα, αλλά και της προόδου προς την έξοδο από την κρίση. Επικρατούσα τάση των ανωτάτων στελεχών όπως καταγράφτηκε, είναι η «κινητικότητά» τους με προορισμό τις αγορές άλλων χωρών, όπως και η υποβάθμιση πολλών ανώτατων θέσεων εργασίας – «μίκρυνε η πίτα» όπως περιγράφτηκε. Επιπλέον, οι θέσεις αυτές κατέχονται σήμερα από ηλικιακά νεότερα άτομα, με λιγότερη εμπειρία και χαμηλότερες αμοιβές.

Συχνά, προέρχονται από τον τομέα των πωλήσεων, ώστε να γνωρίζουν πώς να τις προωθούν. Επιπλέον, είναι επιφορτισμένοι και με διπλές αρμοδιότητες, δημιουργούν δίκτυα, ενώ βασικό ρόλο έχουν τα Private Equity Funds. Ωστόσο, ιδιαίτερη έκταση στην ενημέρωση διεκδίκησαν και έλαβαν τα συμπεράσματα από τις πολλαπλές προκλήσεις που καταγράφτηκαν για τους CEO. Για παράδειγμα, στα απαραίτητα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει η νέα ηγεσία, είναι το «όραμα». Που σημαίνει ότι ο CEO μπορεί να εμπνέει τους ανθρώπους του και να μπορεί να τους εξηγεί το πόσο σημαντική είναι η αποστολή του καθενός ξεχωριστά για τη συνδημιουργία της «μεγάλης εικόνας». Ασφαλώς, σημαντικό χαρακτηριστικό ενός καλού ηγέτη είναι η «ακεραιότητα» όπως και η «ευθυκρισία», όχι μόνο για την έγκαιρη λήψη των σωστών αποφάσεων, αλλά και για την αναπροσαρμογή τους στην περίπτωση που ήταν λανθασμένες.

Στις απαραίτητες δεξιότητές τους προτάσσεται η γνώση και η σχέση τους με την τεχνολογία. Και ακολουθεί η επιχειρηματικότητα. Αφού «έρχονται πρώτοι οι παράγοντες που αναδεικνύουν μια τεχνολογική ιδιοφυΐα και ακολουθούν εκείνοι για τις μπίζνες». Οσο για την επιχειρηματικότητα, απαραίτητες είναι οι δεξιότητες εκείνες που εξασφαλίζουν την κερδοφορία, την ανάπτυξη των επιχειρήσεων και την ανταπόκριση στους πελάτες. Στο πλαίσιο του ηγετικού ρόλου τους οι CEO οφείλουν να αναπτύσσουν και σε άλλους τις δεξιότητες ηγεσίας, της ομαδικής εργασίας και την ατομική ανάπτυξη. Και για να είναι και οι ίδιοι αποτελεσματικοί, πρέπει να είναι ευέλικτοι, καινοτόμοι και να διαθέτουν γνώση και δεξιότητες στην επικοινωνία.

Ξεχωριστό κεφάλαιο αφιέρωσε η έρευνα στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν και στις δεξιότητες που αντιστοίχως πρέπει να διαθέτουν οι Chief Restructuring Officers (CRO). Για τον ρόλο των οποίων δανείζεται μάλιστα και τον ορισμό, όπως τον δίνει η wikipedia: «ανώτερο στέλεχος το οποίο έχει εξουσιοδοτηθεί με διευρυμένη εξουσία ώστε να επαναδιαπραγματεύεται όλες τις πτυχές των οικονομικών μιας εταιρείας, για να διαπραγματευθεί μιαν επικείμενη πτώχευση, είτε για να αναδιαρθρώσει την εταιρεία ύστερα από μια πτώχευση».

Αρχιτέκτονας

Ο CRO θεωρείται ο αρχιτέκτονας και αυτός που εφαρμόζει τη στρατηγική. Και ο ρόλος του είναι απαραίτητος για την εταιρεία πολύ πριν βρεθεί αντιμέτωπη με κάποια από τις αλλαγές αυτές. Αυτονόητο λοιπόν, ότι πρέπει να είναι εξοικειωμένος με τους πόρους και να έχει εμπειρία για τη διαχείριση κρίσεων, αλλά και να είναι ενημερωμένος ακόμη και για τους ισολογισμούς και για τις οικονομικές δραστηριότητες της εταιρείας. Συχνά μάλιστα, τον συγκρίνουν με κάποιον «περιφερόμενο» σύμβουλο. Πέρα από τα οικονομικά όμως, ο CRO οφείλει να διαθέτει δεξιότητες αν χρειασθεί να αλλάξει η κουλτούρα της εταιρείας είτε να πρέπει να προσαρμοσθούν οι άνθρωποι στην υφισταμένη κουλτούρα.

Διαδικασία αναδιάρθρωσης

Ο CEO οφείλει να μπορεί να αναγνωρίσει ένα πρόβλημα και να πείσει την ηγεσία ότι, όντως, το πρόβλημα υπάρχει. Να αναγνωρίζει επίσης, ποιος είναι ο «κορμός» της επιχειρηματικότητας της εταιρείας, όπως και τον τελικό επιδιωκόμενο στόχο και να την κατευθύνει προς τα εκεί. Και, επειδή ο ρόλος του CRO είναι καταλυτικής σημασίας για τη διαδικασία της αναδιάρθρωσης, δεν είναι λίγες οι φορές που τον ρόλο αυτό τον αναλαμβάνει ο ίδιος ο CEO. Τέλος, επειδή ένα σχέδιο διάδοχης απαιτεί δεξιότητες καινοτομίας και επιχειρηματικότητας, οφείλουν τα ανώτερα στελέχη αφενός να θέτουν το ερώτημα «πώς μπορώ να προετοιμασθώ» και αντιστοίχως να προωθούν στη διαδοχή και τις γυναίκες.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΥ

Έντυπη

Ida

Μια δυνατή, καλλιτεχνική, ασπρόμαυρη ταινία για την ουσία της άνθρωπινης ύπαρξης. Ενα κινηματογραφικό ποίημα με ανατροπές, σιωπές και βλέμματα ανθρώπων με σκληρές επιλογές ζωής.
Update! Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 2015!

Η συγκλονιστική Ida, του Πάβελ Παβλικόφσκι κατέκτησε το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, επιβεβαιώνοντας όλες τις προβλέψεις που την ήθελαν φαβορί και έγινε η πρώτη Πολωνική ταινία που έχει κερδίσει ποτέ το βραβείο.

Ο σκηνοθέτης παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο κατά την διάρκεια της τελετής απονομής των 87ων Βραβείων της Ακαδημίας και παρατήρησε αστειευόμενος «Δημιουργήσαμε μια ταινία για τη σιωπή, την απόσυρση από τον κόσμο και την ανάγκη για περισυλλογή – κι είμαστε εδώ τώρα, στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής και θορύβου. Είναι εκπληκτικό – η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις».

Σύνοψη:
Πολωνία 1962. Η Anna, μια ορφανή μαθήτρια καλόγρια μεγαλώνει στο μοναστήρι. Όταν πια έχει έρθει ο καιρός να ορκιστεί καλόγρια, η Ηγουμένη την ενημερώνει ότι πρώτα θα πρέπει να συναντήσει το μόνο εν ζωή συγγενικό της πρόσωπο, την θεία της Wanda. Η αδερφή της μητέρας της, η οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από την ίδια, της αποκαλύπτει ότι είναι Εβραία και ότι το πραγματικό της όνομα είναι Ida. Οι δύο γυναίκες ξεκινούν μαζί ένα ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας για την οικογένειά τους, με σκοπό να ανακαλύψουν ποιες είναι και που ανήκουν πραγματικά.

Για την ταινία:
Ο Pawel Pawlikowski επιστρέφει στην πατρίδα του την Πολωνία για πρώτη φορά στην καριέρα του για να καταπιαστεί με κάποια από τα πιο επίμαχα ζητήματα στην ιστορία της χώρας του – το τι έγινε μεταξύ Πολωνών Καθολικών και Εβραίων κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Η IDA πραγματεύεται το θέμα της προσωπικής ταυτότητας και των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που συχνά τη διαμορφώνουν.

Ο Pawlikowski, ο οποίος έγινε γνωστός αρχικά στην Αγγλία με ταινίες όπως Last Resort και My Summer of Love, δημιούργησε με λιτότητα μία από τις πιο δυνατές και συγκινητικές ταινίες της χρονιάς, η οποία έχει κάνει ήδη μεγάλη εμπορική επιτυχία σε Γαλλία, Αγγλία και Αμερική.

Ο σκηνοθέτης επιλέγει να γυρίσει την ταινία σε άσπρο και μαύρο και σε 1.37:1 – το σχεδόν τετράγωνο κάδρο του κλασσικού κινηματογράφου και μας μεταφέρει στην Πολωνία του 60.

Σημείωμα σκηνοθέτη:
“H IDA είναι μια ταινία για την ταυτότητα, την οικογένεια, την πίστη, την ενοχή, τον σοσιαλισμό και τη μουσική . Ήθελα να κάνω μια ταινία για την ιστορία, η οποία δεν θα ήταν ιστορική. Μια ηθική, αλλά όχι διδακτική ταινία. Ήθελα να πω μια ιστορία στην οποία ο καθένας «έχει τους λόγους του», μια ιστορία πιο κοντά στην ποίηση παρά στην αφήγηση . Περισσότερο απ’ όλα όμως, ήθελα να αποστασιοποιηθώ από τη συνήθη ρητορική του Πολωνικού Κινηματογράφου. Η Πολωνία στην IDA παρουσιάζεται από έναν ‘αουτσάιντερ’, φιλτραρισμένη μέσα από τη προσωπική μνήμη και το συναίσθημα, τους ήχους και τις εικόνες της παιδικής ηλικίας…”, Pawel Pawlikowski

Σε βρίσκει η ποίηση

Εκεί που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες
πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν
πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να του αρέσεις
πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε
ως που κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, πού στόμωσε
πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη απόφαση
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Απο τη συλλογή του Τίτου Πατρικίου, "Σε βρίσκει η ποίηση"

25 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου

25 χρόνια μετά η πτώση του τείχους του Βερολίνου εξακολουθεί να συγκινεί εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στη Γερμανία. Επαληθεύθηκαν άραγε οι προσδοκίες αυτής της γενιάς που είδε να τερματίζονται διαχωρισμοί δεκαετιών; Η σύγχρονη Ευρώπη κοιτάζει με δέος μια νέα κατάσταση να διαμορφώνεται, τόσο στο εσωτερικό της όσο και στα σύνορά της. Ο εθνικισμός υποβόσκει ιδιαίτερα στα Βαλκάνια και απειλεί το πολυδιασπασμένο οικοδόμημα που δημιούργησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις τη δεκαετία του 90. Η ανεργία, η διεύρυνση του χάσματος μεταξύ φτωχών και πλουσίων, η ανασφάλεια απειλούν τη συνοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αλλά και στα σύνορά της η Ευρώπη κοιτάζει μάλλον με απελπισία τα συνεχή και αυξανόμενα κύματα λαθρομεταναστών που επιθυμούν να διαβούν την πόρτα της καθώς η κατάσταση στη Μέση Ανατολή συνεχώς επιδεινώνεται. Είναι άραγε η Ευρώπη της ενωμένης Γερμανίας ικανή να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της εποχής ή απλώς περιορίζεται να ακολουθεί τις εξελίξεις περιορισμένη σε ένα δυσκίνητο και αναποτελεσματικό σχήμα;

Generation X: η γενιά μου στο μεταίχμιο

Η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Δεν ξέρω αν είμαστε η καλομαθημένη γενιά και γι’ αυτό οι ανατροπές που βιώνουμε μας κάνουν όλο και πιο δύσθυμους. Η αλήθεια είναι ότι δεν ζήσαμε βέβαια την Κατοχή και τον Πόλεμο, όπως οι γονείς μας, και τις υλικές στερήσεις εκείνης της εποχής. Ούτε ζήσαμε την ταραχώδη περίοδο των δεκαετιών του 60 και του 70, όταν οι άνθρωποι μάχονταν για τις ιδεολογίες και την ελευθερία τους ή εργάζονταν για να δημιουργήσουν ό,τι οι προηγούμενοι δεν είχαν. Εμείς, η γενιά μου, η Generation X, μεγαλώσαμε στην εποχή της Μεταπολίτευσης, που όσο κι αν τώρα την ψέγουμε, είναι αλήθεια πως τερμάτισε δεκαετίες εθνικού διχασμού. Τα πάθη εξημερώθηκαν, οι συνθήκες ζωής βελτιώθηκαν, ταξιδέψαμε στο εξωτερικό για αναψυχή και όχι για μετανάστευση, τα σύνορα άνοιξαν στα προϊόντα της αλλοδαπής και … στις μπανάνες, που δεν ήταν πια μόνο κρητικές. Ζήσαμε την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την εισροή των πρώτων μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη, την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας από ομοιογενή σε πολυπολιτισμική. Η οικονομική κρίση μας ταρακούνησε, άλλαξε τα δεδομένα μας και τις συνήθειές μας, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε στην αρχή της πορείας μας. Αν έχουμε την τύχη να έχουμε δουλειά και να μην απειλούμαστε από το φάσμα της απόλυσης, προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στην εποχή όσο καλύτερα μπορούμε, να τα βγάλουμε πέρα.

Κι όμως… Βρισκόμαστε στο μέσον περίπου της ζωής. Κοιτάμε πίσω σαν να ήταν χθες, όταν ξεκινούσαμε χωρίς να ξέρουμε όσα τώρα γνωρίζουμε. Κινήσαμε στο άγνωστο, χωρίς καθοδήγηση από γονείς, που τότε ήξεραν λιγότερα από μας. Η ενημέρωση ήταν σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα ανύπαρκτη. Κι ύστερα κοιτάμε εμπρός, στο αβέβαιο μέλλον, προσπαθώντας να στηρίξουμε τα παιδιά μας όσο καλύτερα μπορούμε, να τους πούμε όλα όσα ξέρουμε (και δεν είναι λίγα, πια), να τα καθοδηγήσουμε σε ένα μέλλον, από το οποίο ολοένα και απομακρυνόμαστε.

Κι εμείς; Πώς ζούμε; Ποιες είναι οι προσδοκίες μας; Στον αγώνα… Αυτή είναι η απάντηση που παίρνεις από όσους συναντάς και ρωτάς τι κάνουν. Κι ύστερα αναρωτιέσαι: πότε θα σφυρίξει άραγε η λήξη; Και πώς θα με βρει; Θα μπορέσω να απολαύσω τη ζωή ή θα είναι πια πολύ αργά; Ποιοι καρποί των κόπων μου θα έχουν απομείνει; Κι αν πέρασε ο καιρός κι εγώ, μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, αμέλησα το σημαντικό; Κι αν αναγκάστηκα να αφιερώσω το χρόνο μου στο ανούσιο υπηρετώντας τους εγωισμούς, τα προσωπικά αδιέξοδα που γίνονται επαγγελματικές «απαιτήσεις» και τις αγκυλώσεις των ανωτέρων; Πώς να απαντήσω στο χαμηλό επίπεδο και στην εξουσιαστική μανία των ανοήτων, των ημιμαθών και γι’ αυτό περισσότερο επικίνδυνων;

Αρνούμαι να συμβιβαστώ. Αναζητώ τις διεξόδους που μου επιτρέπουν να είμαι ελεύθερη και συμβιβάζομαι στο τυπικό και νόμιμο. Κι ας μην καταλαβαίνουν οι ανόητοι ότι το νόμιμο δεν είναι φυσικά πάντα και το ηθικό. Αλλά ψιλά αυτά τα γράμματα. Κι όποιος αρέσκεται στο πομπώδες δεν σκύβει να τα δει.

Γι’ αυτό για άλλη μια φορά αισθάνομαι πιο πολύ να με εκφράζουν τα λόγια του Antonio Scurati: «Είμαι ανάμεσά σας, αλλά όχι μαζί σας». Ή τουλάχιστον όχι με όλους. Επιλέγω αυτούς που έχουν κάτι σημαντικό να πουν, να προσφέρουν κάτι παραπάνω σε μένα και στον περίγυρό μου.  Επιλέγω την ουσία, την οικογενειακή αρμονία και την προσφορά, σ’ αυτό που, κατά τη γνώμη μου, αξίζει περισσότερο. Κι αναζητώ την οδό διαφυγής…

Έκφραση - Έκθεση Α΄ Λυκείου: Θεωρία 2ου κεφαλαίου

Η θεωρία του 2ου κεφαλαίου της Έκφρασης - Έκθεσης με συνοπτικό τρόπο παρουσιάζεται εδώ.
Θα ακολουθήσουν σύντομα και τα άλλα κεφαλαία. 

Η δική μου Σαντορίνη

Η δική μου Σαντορίνη δεν ειναι ο τουριστικός προορισμός που έχει φανατικούς οπαδούς αλλά και, λιγότερους βέβαια, το ίδιο φανατικούς αρνητές. Η δική μου Σαντορίνη δεν ειναι το ηλιοβασίλεμα της Οίας ή τα πολυτελή ξενοδοχεία.
Η δική μου Σαντορίνη ειναι ο τόπος μου, εκεί που κάθε γωνιά, κάθε καλντερίμι αναβιώνει μια ανάμνηση, όπου το όνομά μου ακούγεται οικείο.
Η δική μου Σαντορίνη ειναι οι μυρωδιές της άνυδρης γης, το ζαρωμενο ντοματάκι, το αγκαθερο "φαραοσυκο", η "παντρεμένη" φάβα, η ντοπιολαλιά, η παράδοξη αντίφαση των κατοίκων, που παρά την υπερβολική ανάπτυξη του τουρισμού, κρατούν με πάθος τις παραδόσεις τους κι όχι για φολκλορικους λόγους.
Χάνομαι στα στενά των κάτω Φηρών ή του Μεροβιγλιού, εκεί που ειναι τόσο ήσυχα, τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα τόσο, μα τόσο μακριά απ' όλα κι εκεί η Σαντορινη η δική μου φανερώνεται,  τόσο
άγρια και τόσο όμορφη, τόσο απαιτητική αλλά και τόσο γενναιόδωρη.
Αυτή ειναι η δική μου Σαντορινη: ο τόπος του πατέρα μου, αλλά, πάλι, με έναν ιδιαίτερο τροπο, ο δικός μου, καταδικός μου τόπος: καταφυγή και αγώνας.

Θεατρικές "καινοτομίες"

«Σκέφτομαι πάντα έναν έφηβο»
Του Βασίλη Αγγελικόπουλου

Μου έχει τύχει να παρακολουθώ παράσταση αρχαίου δράματος και ώρες ώρες να μην καταλαβαίνω τι συμβαίνει επί σκηνής. Κι ας έχω διαβάσει, κι ας έχω δει –τόσα χρόνια στην κερκίδα– αν όχι όλα πια, πάντως τα περισσότερα από τα σωζόμενα έργα, και πολλές φορές το καθένα, σε ποικίλες παραστάσεις. Επικρατεί όμως τέτοια καυλοπυρέσσουσα ανατρεπτικότης στην παράσταση που «δεν ξέρεις ποια είναι ο Ορέστης και ποιος η μάνα του». Σε τέτοιες περιπτώσεις, κι όταν συμβαίνουν μάλιστα σ’ ένα θέατρο ευρέος κοινού σαν την Επίδαυρο, σκέφτομαι πάντα έναν έφηβο. Εναν άδολο θεατή γενικότερα, που θα είπε «ας πάω να δω τι είναι αρχαίο δράμα» – κι αντί να κερδηθεί, φεύγει για να μην ξανάρθει. Επειδή κάποιος σκηνοθέτης για να πειραματιστεί, ή για να εντυπωσιάσει το σινάφι και τ’ αφρόψαρα, κάνει ζαβά κανιβαλίζοντας το έργο.

Πράγμα που έχω δει να κάνουν και νέοι, και μπαγιατεμένοι εν πρωτοπορίαις. Δεν είναι θέμα ηλικίας, όπως βολεύονται να το παρουσιάζουν μερικοί. Ούτε «ιερότητας του χώρου». Απλώς η μεγάλη αγκαλιά της Επιδαύρου δεν είναι κατάλληλη για τέτοια. Υπάρχουν τόσοι άλλοι χώροι γι’ αυτά.

Ενδοεταιρικη επικοινωνία

0. Σαν επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων μέσα στην επιxείρηση δε θεωρείται μόνο η επικοινωνία που αφορά την εκτέλεση εργασίων ή καθηκόντων. Ο άνθρωπος στην επιxείρηση δεν αποxωρίζεται από την ατομική του προσωπικότητα για να γίνει κατά την διάρκεια της εργασίας του ένας εντελώς λογικός φορέας της θέσης εργασίας ο οποίος δεν επηρεάζεται στις εσω ϋπηρεσιακές σxέσεις του από τα εργασιακά του ενδιαφερόντα και συναισθήματά του. Ο άνθρωπος είναι πάντοτε μια και αυτή προσωπικότητα και παραμένει κατά τη λειτουργία του στην επιxείρηση ταυτόxρονα ένας φορέας θέσης εργασίας και ένα ανεξάρτητο άτομο. Γι' αυτό, η επικοινωνία στην επιxείρηση δεν πρέπει να περιορίζεται στην μονόπλευρη θεώρηση που αποτελεί η εργασιακή επικοινωνία, αλλά εκτός από αυτή πρέπει να περιλαμβάνει όλο το πλέγμα των ανθρωπίνων σxέσεων. 
   

Επιλογές καλοκαιριού | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Επιλογές καλοκαιριού | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

από τον Γιάννη Μπασκόζο.

Διεργασία στρατηγικού σχεδιασμού (1)

Η αποστολή, το όραμα και οι αξίες λειτουργούν ως θεμέλια του στρατηγικού σχεδιασμού. Αρθρώνονται από το ανώτατο μάνατζμεντ και την ηγεσία της επιχείρησης και αφού ενισχυθούν μέσω συμβολικών και πραγματικών δραστηριοτήτων -πριν γίνουν «πραγματικότητα»- πρέπει να μεταβιβάζονται προς τους εργαζομένους και όλους τους ενδιαφερομένους για την επιχείρηση.

Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κεμπερτ (2)

"Το μόνο που ξέρω είναι πως η ζωή είναι μια διαδοχή από επιλογές, τις οποίες στη συνέχεια καλούμαστε να υποστηρίξουμε".

Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κεμπερτ

Αυτή την περίοδο διαβάζω το βραβευμένο στη Γαλλία  βιβλίο του Ζοέλ  Ντικερ, Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κεμπερτ, λαμβάνοντας έτσι μέρος στη διαδικτυακή λέσχη ανάγνωσης bookworm.gr.
Αντιγράφω απο τη σελ.61 του βιβλίου:
"... Μέσα απ' αυτή μου την εμπειρία κατάλαβα πως, για να θεωρείται κάποιος "απίθανους", αρκούσε να χρησιμοποιεί πλάγια μέσα στις σχέσεις του με τους άλλους· όλα ήταν τελικά θέμα φαινομένων που απατούν."

Αποκόμματα ...

Αντιγράφω από την "Καθημερινή" από τη στήλη του Στέφανου Κασιμάτη, Σάββατο 7- Κυριακή 8 Ιουνίου 2014:

"...Έπειτα, είναι το άχθος της εθνικής ιδεολογίας, η οποία επιβάλλει την αποδοχή της συνέχειας, και συνεπώς, μας υποχρεώνει να προσπαθούμε να συμφιλιώσουμε πράγματα ασύμβατα. Σε αυτό πρέπει να αποδοθεί και η σκοπίμως ελλιπής και στρεβλή διδασκαλία της Ιστορίας στα σχολεία, η οποία το μόνο που πετυχαίνει είναι να κάνει την Ιστορία αντιπαθή και ακαταλαβίστικη. Αφού θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε αυτό το παράλογο συνονθύλευμα αρχαίων και χριστιανών συγχρόνως, γιατί να βάλουμε τους μαθητές στη βάσανο της εξοικείωσης με την ιστορική διαδικασία; Άσε τους έτσι, ώστε να έχουμε τουλάχιστον το κεφάλι μας ήσυχο. Άλλωστε η πλειονότητα σε τούτο τον κόσμο είναι ηλίθιοι - δεν θα διαμαρτυρηθούν. ..."

Οι υπογραμμίσεις δικές σας...

Τι διαβάζουμε; | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Τι διαβάζουμε; | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

2 Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου - Ειδήσεις - Πολιτισμός - in.gr

2 Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου - Ειδήσεις - Πολιτισμός - in.gr

Διαβάζω βιβλία, ζω πολλές ζωές!

Let Kids Run Wild Online

by Danah Boyd  March 13, 2014, TIME Magazine

Trapped by helicopter parents and desperate to carve out a space of their own, teens need a place to make mistakes

Bicycles, roller skates and skateboards are dangerous. I still have scars on my knees from my childhood run-ins with various wheeled contraptions. Jungle gyms are also dangerous; I broke my left arm falling off one. And don’t get me started on walking. Admittedly, I was a klutzy kid, but I’m glad I didn’t spend my childhood trapped in a padded room to protect me from every bump and bruise.

“That which does not kill us makes us stronger.” But parents can’t handle it when teenagers put this philosophy into practice. And now technology has become the new field for the age-old battle between adults and their freedom-craving kids.

Locked indoors, unable to get on their bicycles and hang out with their friends, teens have turned to social media and their mobile phones to gossip, flirt and socialize with their peers. What they do online often mirrors what they might otherwise do if their mobility weren’t so heavily constrained in the age of helicopter parenting. Social media and smartphone apps have become so popular in recent years because teens need a place to call their own. They want the freedom to explore their identity and the world around them. Instead of sneaking out (should we discuss the risks of climbing out of windows?), they jump online.

As teens have moved online, parents have projected their fears onto the Internet, imagining all the potential dangers that youth might face–from violent strangers to cruel peers to pictures or words that could haunt them on Google for the rest of their lives.

Rather than helping teens develop strategies for negotiating public life and the potential risks of interacting with others, fearful parents have focused on tracking, monitoring and blocking. These tactics don’t help teens develop the skills they need to manage complex social situations, assess risks and get help when they’re in trouble. Banning cell phones won’t stop a teen who’s in love cope with the messy dynamics of sexting. “Protecting” kids may feel like the right thing to do, but it undermines the learning that teens need to do as they come of age in a technology-soaked world.

The key to helping youth navigate contemporary digital life isn’t more restrictions. It’s freedom–plus communication. Famed urban theorist Jane Jacobs used to argue that the safest neighborhoods were those where communities collectively took interest in and paid attention to what happened on the streets. Safety didn’t come from surveillance cameras or keeping everyone indoors but from a collective willingness to watch out for one another and be present as people struggled. The same is true online.

What makes the digital street safe is when teens and adults collectively agree to open their eyes and pay attention, communicate and collaboratively negotiate difficult situations. Teens need the freedom to wander the digital street, but they also need to know that caring adults are behind them and supporting them wherever they go. The first step is to turn off the tracking software. Then ask your kids what they’re doing when they’re online–and why it’s so important to them.

Boyd, a principal researcher at Microsoft Research and a fellow at Harvard University’s Berkman Center, is the author of It’s Complicated: The Social Lives of Networked Teens

Τζόναθαν Κόου, Expo 58, εκδόσεις Πόλις

Λονδίνο, 1958: ο συνεσταλμένος Τόμας Φόλεϊ, δημόσιος υπάλληλος, αποχωρίζεται με συνοπτικές διαδικασίες το γραφείο του στην Κεντρική Διεύθυνση Πληροφοριών και αποστέλλεται για έξι μήνες στις Βρυξέλλες. Του έχει ανατεθεί να επιβλέπει την Μπριτάνια, την ολοκαίνουργια παμπ που θα αποτελέσει την καρδιά της βρετανικής παρουσίας στην Expo 58 - τη μεγαλύτερη παγκόσμια έκθεση του αιώνα και την πρώτη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Φτάνοντας στον τόπο της έκθεσης, ο Τόμας αισθάνεται αμέσως πως έχει αποδράσει από μια καταπιεσμένη, οπισθοδρομική χώρα και πως έχει πέσει με τα μούτρα σε μια εποχή μοντερνισμού και αισιοδοξίας. Σαγηνεύεται εξίσου τόσο από το σουρεαλιστικό "Ατόμιουμ", το γιγαντιαίο γλυπτό που βρίσκεται στο κέντρο αυτού του θαυμαστού καινούργιου κόσμου, όσο και από την Αννέκε, την όμορφη Φλαμανδή οικοδέσποινα που τον παραλαμβάνει από το αεροπλάνο. Αλλά η πρωτόγνωρη αυτή αίσθηση ελευθερίας έχει και το τίμημά της για τον Τόμας: ενώ ο Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται στο απόγειό του, οι πονηροί Βέλγοι έχουν τοποθετήσει το αμερικανικό και το σοβιετικό περίπτερο το ένα δίπλα στο άλλο - και επίσης, γιατί ακολουθούν παντού τον Τόμας αυτοί οι δύο μυστηριώδεις απεσταλμένοι των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών; Όσο κι αν η Expo 58 αντικατοπτρίζει ένα μέλλον λαμπερό για την Ευρώπη αλλά και για τον ίδιο, σύντομα ο Τόμας θα αναγκαστεί να αποφασίσει σε τι είναι πραγματικά αφοσιωμένος, τόσο στον προσωπικό όσο και στον δημόσιο βίο του.

Ένα καλογραμμένο βιβλίο από έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Δεν μπορώ, όμως, να πω πως με έπεισε ο υπερβολικά αφελής χαρακτήρας του πρωταγωνιστή.

Οδηγίες αξιολόγησης Α΄ Λυκείου

Εκδόθηκαν οι οδηγίες για τον τρόπο αξιολόγησης και βαθμολόγησης των μαθημάτων της Α΄ Λυκείου με ιδιαίτερη αναφορά στις ερωτήσεις που θα παίρνονται από την Τράπεζα Θεμάτων και αυτές που θα βάζουν οι ίδιοι οι διδάσκοντες. Με την πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι οι διδάσκοντες έχουν περιορισμένη συμμετοχή στην ουσιαστική διαμόρφωση των θεμάτων, π.χ. στη Νεοελληνική Γλώσσα βάζουν μόνο το θέμα έκθεσης. Για να δούμε πώς θα λειτουργήσει, γιατί μου φαίνεται ότι δυσκολεύουν τα πράγματα...
http://www.esos.gr/uploads/kcfinder/file/odhgies-axiologisis.pdf

Εβδομάδα "Διάβασε ένα ebook"

http://www.eanagnostis.gr/2014/02/evdomada-diavase-ena-ebook-2014.html

Από τη Κυριακή, 2 Μαρτίου έως το Σάββατο, 8 Μαρτίου είναι και φέτος η εβδομάδα "Διάβασε ένα ebook, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα. 

Διαβάστε περισσότερα στο εξαιρετικό blog eanagnostis.gr. Όσο κι αν συμμερίζομαι την άποψη πολλών ότι το έντυπο βιβλίο έχει άλλη χάρη, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως οι ηλεκτρονικοί αναγνώστες διευκολύνουν ειδικά όσους δε θέλουν να αποχωριστούν τα βιβλία τους κατά τις μετακινήσεις. Γιατί πόσα βιβλία αντέχει κανείς να κουβαλήσει, για παράδειγμα, στις διακοπές του; Η αντιπαράθεση επίσης θυμίζει εκείνη μεταξύ πικάπ και δίσκων βινυλίου και cd. Η ύπαρξη των cd δεν εμπόδισε, μετά το αρχικό σοκ, να εξακολουθήσουν να υπάρχουν και μάλιστα πρόσφατα θεωρείται ότι το βινύλιο επιστρέφει δριμύτερο. Κατά τον ίδιο τρόπο δε νομίζω ότι το ebook θα καταργήσει το έντυπο βιβλίο. 

Για μένα το σημαντικό είναι να διαβάζουμε περισσότερο, το μέσο είναι θέμα επιλογής, γούστου και συνθηκών.

Nine Things Successful People Do Differently, by Heidi Grant Halvorson

  |   8:58 AM February 25, 2011

Why have you been so successful in reaching some of your goals, but not others? If you aren’t sure, you are far from alone in your confusion. It turns out that even brilliant, highly accomplished people are pretty lousy when it comes to understanding why they succeed or fail. The intuitive answer — that you are born predisposed to certain talents and lacking in others — is really just one small piece of the puzzle. In fact, decades of research on achievement suggests that successful people reach their goals not simply because of who they are, but more often because of what they do.

1. Get specific. When you set yourself a goal, try to be as specific as possible. “Lose 5 pounds” is a better goal than “lose some weight,” because it gives you a clear idea of what success looks like. Knowing exactly what you want to achieve keeps you motivated until you get there. Also, think about the specific actions that need to be taken to reach your goal. Just promising you’ll “eat less” or “sleep more” is too vague — be clear and precise. “I’ll be in bed by 10pm on weeknights” leaves no room for doubt about what you need to do, and whether or not you’ve actually done it.

2. Seize the moment to act on your goals. Given how busy most of us are, and how many goals we are juggling at once, it’s not surprising that we routinely miss opportunities to act on a goal because we simply fail to notice them. Did you really have no time to work out today? No chance at any point to return that phone call? Achieving your goal means grabbing hold of these opportunities before they slip through your fingers.

To seize the moment, decide when and where you will take each action you want to take, in advance. Again, be as specific as possible (e.g., “If it’s Monday, Wednesday, or Friday, I’ll work out for 30 minutes before work.”) Studies show that this kind of planning will help your brain to detect and seize the opportunity when it arises, increasing your chances of success by roughly 300%.

3. Know exactly how far you have left to go. Achieving any goal also requires honest and regular monitoring of your progress — if not by others, then by you yourself. If you don’t know how well you are doing, you can’t adjust your behavior or your strategies accordingly. Check your progress frequently — weekly, or even daily, depending on the goal.

4. Be a realistic optimist. When you are setting a goal, by all means engage in lots of positive thinking about how likely you are to achieve it. Believing in your ability to succeed is enormously helpful for creating and sustaining your motivation. But whatever you do, don’t underestimate how difficult it will be to reach your goal. Most goals worth achieving require time, planning, effort, and persistence. Studies show that thinking things will come to you easily and effortlessly leaves you ill-prepared for the journey ahead, and significantly increases the odds of failure.

5. Focus on getting better, rather than being good. Believing you have the ability to reach your goals is important, but so is believing you can get the ability. Many of us believe that our intelligence, our personality, and our physical aptitudes are fixed — that no matter what we do, we won’t improve. As a result, we focus on goals that are all about proving ourselves, rather than developing and acquiring new skills.

Fortunately, decades of research suggest that the belief in fixed ability is completely wrong — abilities of all kinds are profoundly malleable. Embracing the fact that you can change will allow you to make better choices, and reach your fullest potential. People whose goals are about getting better, rather than being good, take difficulty in stride, and appreciate the journey as much as the destination.

6. Have grit. Grit is a willingness to commit to long-term goals, and to persist in the face of difficulty. Studies show that gritty people obtain more education in their lifetime, and earn higher college GPAs. Grit predicts which cadets will stick out their first grueling year at West Point. In fact, grit even predicts which round contestants will make it to at the Scripps National Spelling Bee.

The good news is, if you aren’t particularly gritty now, there is something you can do about it. People who lack grit more often than not believe that they just don’t have the innate abilities successful people have. If that describes your own thinking …. well, there’s no way to put this nicely: you are wrong. As I mentioned earlier, effort, planning, persistence, and good strategies are what it really takes to succeed. Embracing this knowledge will not only help you see yourself and your goals more accurately, but also do wonders for your grit.

7. Build your willpower muscle. Your self-control “muscle” is just like the other muscles in your body — when it doesn’t get much exercise, it becomes weaker over time. But when you give it regular workouts by putting it to good use, it will grow stronger and stronger, and better able to help you successfully reach your goals.

To build willpower, take on a challenge that requires you to do something you’d honestly rather not do. Give up high-fat snacks, do 100 sit-ups a day, stand up straight when you catch yourself slouching, try to learn a new skill. When you find yourself wanting to give in, give up, or just not bother — don’t. Start with just one activity, and make a plan for how you will deal with troubles when they occur (“If I have a craving for a snack, I will eat one piece of fresh or three pieces of dried fruit.”) It will be hard in the beginning, but it will get easier, and that’s the whole point. As your strength grows, you can take on more challenges and step-up your self-control workout.

8. Don’t tempt fate. No matter how strong your willpower muscle becomes, it’s important to always respect the fact that it is limited, and if you overtax it you will temporarily run out of steam. Don’t try to take on two challenging tasks at once, if you can help it (like quitting smoking and dieting at the same time). And don’t put yourself in harm’s way — many people are overly-confident in their ability to resist temptation, and as a result they put themselves in situations where temptations abound. Successful people know not to make reaching a goal harder than it already is.

9. Focus on what you will do, not what you won’t do. Do you want to successfully lose weight, quit smoking, or put a lid on your bad temper? Then plan how you will replace bad habits with good ones, rather than focusing only on the bad habits themselves. Research on thought suppression (e.g., “Don’t think about white bears!”) has shown that trying to avoid a thought makes it even more active in your mind. The same holds true when it comes to behavior — by trying not to engage in a bad habit, our habits get strengthened rather than broken.

If you want to change your ways, ask yourself, What will I do instead? For example, if you are trying to gain control of your temper and stop flying off the handle, you might make a plan like “If I am starting to feel angry, then I will take three deep breaths to calm down.” By using deep breathing as a replacement for giving in to your anger, your bad habit will get worn away over time until it disappears completely.

It is my hope that, after reading about the nine things successful people do differently, you have gained some insight into all the things you have been doing right all along. Even more important, I hope are able to identify the mistakes that have derailed you, and use that knowledge to your advantage from now on. Remember, you don’t need to become a different person to become a more successful one. It’s never what you are, but what you do.

Heidi Grant Halvorson, Ph.D. is a motivational psychologist, and author of the new book Succeed: How We Can Reach Our Goals (Hudson Street Press, 2011). She is also an expert blogger on motivation and leadership for Fast Company and Psychology Today. Her personal blog, The Science of Success, can be found at www.heidigranthalvorson.com. Follow her on Twitter @hghalvorson

Με αφορμή αυτό το άρθρο σκεφτόμουν πόσο δύσκολο είναι τις περισσότερες φορές για τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου να προσαρμοστούν και να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του διαβάσματος για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Κυρίως γιατί, για τα περισσότερα παιδιά, είναι η πρώτη, και ίσως και τελευταία φορά, που καλούνται να ανταποκριθούν σε κάτι απαιτητικό. Δεν είναι υπερβολή να υποθέσουμε ότι πολλοί μαθητές πρώτη φορά στην τρίτη Λυκείου ανοίγουν σοβαρά ένα βιβλίο και μελετούν. Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που συναντάς ικανούς, αλλά απειθάρχητους μαθητές να λυγίζουν υπό το βάρος των απαιτήσεων.