Στους καιρούς της οικονομικής αλλά κυρίως αξιακής κρίσης που ζούμε είναι κατά την άποψή μου σημαντικό να θυμίσουμε στους μαθητές μας τη συμβολή του νεοελληνικού διαφωτισμού στο ξεκίνημα της επανάστασης και να καταδείξουμε την ανάγκη η παιδεία να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο.
Αντλώντας από την πλούσια πνευματική μας παράδοση, αλλά μαζί και με την τεχνολογία του καιρού μας και τα επιτεύγματα της σύγχρονης σκέψης και επιστήμης, η ελληνική παιδεία καλείται να προσφέρει και πάλι τη συμβολή της, ώστε στην κατεξοχήν σύνθετη και παγκοσμιοποιημένη σημερινή πραγματικότητα όχι μόνο να επιβιώσουμε, αλλά και να προσφέρουμε κάτι το ουσιαστικό ως αυθύπαρκτη εθνική παρουσία.
Και παιδεία χωρίς ιστορία δεν μπορεί να υπάρξει. Η σχολική ιστορία ως βασικός παράγοντας της διαμόρφωσης της συλλογικής ιστορικής μνήμης έχει χρέος να τοποθετήσει την Ελλάδα εκεί που ανήκει χωρίς μαξιμαλιστικούς σοβινισμούς αλλά και χωρίς ισοπέδωση, γιατί όσο πιο μικρή είναι μια χώρα, όσο πιο μικρός είναι ένας λαός τόσο εντονότερες πρέπει να είναι οι ιστορικές μνήμες του, τόσο ισχυρότερες και συχνότερες οι αναδρομές του στα ιστορικά γεγονότα που σφράγισαν την ύπαρξη και την επιβίωσή του ως έθνους. Γιατί ένα μικρό έθνος χρειάζεται μεγάλες αντοχές! Και οι αντοχές αντλούνται από τη συνειδητοποίηση των μεγάλων στιγμών τής ιστορίας ενός λαού, από τις στιγμές που ένας λαός υπερβαίνει τα ελαττώματα, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, για να υψωθεί στη σφαίρα των πραγματικών αξιών, σ' αυτές που διακρίνουν και καταξιώνουν τον άνθρωπο και τον κάνουν να μεγαλουργεί.
