Θεατρικές "καινοτομίες"

«Σκέφτομαι πάντα έναν έφηβο»
Του Βασίλη Αγγελικόπουλου

Μου έχει τύχει να παρακολουθώ παράσταση αρχαίου δράματος και ώρες ώρες να μην καταλαβαίνω τι συμβαίνει επί σκηνής. Κι ας έχω διαβάσει, κι ας έχω δει –τόσα χρόνια στην κερκίδα– αν όχι όλα πια, πάντως τα περισσότερα από τα σωζόμενα έργα, και πολλές φορές το καθένα, σε ποικίλες παραστάσεις. Επικρατεί όμως τέτοια καυλοπυρέσσουσα ανατρεπτικότης στην παράσταση που «δεν ξέρεις ποια είναι ο Ορέστης και ποιος η μάνα του». Σε τέτοιες περιπτώσεις, κι όταν συμβαίνουν μάλιστα σ’ ένα θέατρο ευρέος κοινού σαν την Επίδαυρο, σκέφτομαι πάντα έναν έφηβο. Εναν άδολο θεατή γενικότερα, που θα είπε «ας πάω να δω τι είναι αρχαίο δράμα» – κι αντί να κερδηθεί, φεύγει για να μην ξανάρθει. Επειδή κάποιος σκηνοθέτης για να πειραματιστεί, ή για να εντυπωσιάσει το σινάφι και τ’ αφρόψαρα, κάνει ζαβά κανιβαλίζοντας το έργο.

Πράγμα που έχω δει να κάνουν και νέοι, και μπαγιατεμένοι εν πρωτοπορίαις. Δεν είναι θέμα ηλικίας, όπως βολεύονται να το παρουσιάζουν μερικοί. Ούτε «ιερότητας του χώρου». Απλώς η μεγάλη αγκαλιά της Επιδαύρου δεν είναι κατάλληλη για τέτοια. Υπάρχουν τόσοι άλλοι χώροι γι’ αυτά.