Διακοπές με... χρονοκαθυστέρηση

Αύγουστος στη Σαντορίνη. Η επιτομή των καλοκαιρινών διακοπών και των πιο διαφημισμένων τουριστικών προορισμών. Καθημερινά έχω την πολυτέλεια από το σημείο που βρίσκεται το σπίτι μου να παρατηρώ πολλούς από τους τουρίστες που επισκέπτονται το νησί. Καθώς η Σαντορίνη έχει γίνει πλέον ένας παγκόσμιος προορισμός μπορεί να κάνει κανείς πολλές διαπιστώσεις και εμπειρικές "έρευνες" για τους ταξιδιώτες του 21ου  αιώνα.

Μπροστά από το σπίτι, λοιπόν, περνούν νωρίς το πρωί όσοι, ακόμα και στις διακοπές τους, δεν απαρνούνται τη συνήθεια της προπόνησης. Τρέχουν, λοιπόν, στις αδυσώπητες ανηφόρες και ανάλογα με το βαθμό της φυσικής τους κατάστασης ή θα σταματήσουν στα μέσα της πιο απότομης στροφής ή στην κορφή της ή θα συνεχίσουν το τρέξιμό τους ίσως λίγο πιο αργά. Άλλοι έχουν βάλει σκοπό να ακολουθήσουν το μονοπάτι για την Οία και αν είναι τυχεροί και τους έχουν ενημερώσει σωστά, έχουν ξεκινήσει νωρίς πριν ανέβει ο ήλιος, που στη γη του ηφαιστείου δεν αστειεύεται.

Αργότερα, βλέπεις να κατεβαίνουν τα γκρουπ των τουριστών των κρουαζιερόπλοιων. Κάθε γκρουπ με τον αρχηγό του και τη γλώσσα του. Βλέπεις, πλέον, και πολλούς Πολωνούς, Ρώσους ή Ινδούς, εκτός από τους "κλασικούς" πια Κινέζους.

Το απόγευμα είναι η ώρα του ηλιοβασιλέματος. Ζευγαράκια πιασμένα χέρι χέρι ανεβαίνουν προς το Φηροστεφάνι ή το Ημεροβίγλι μέχρι να βρουν ένα πεζούλι να περάσουν τις "ρομαντικές" στιγμές των διακοπών και κυρίως να φωτογραφίσουν τον ήλιο αλλά πιο πολύ να φωτογραφηθούν, να βγάλουν "σέλφι" για να ποστάρουν στο Facebook να δουν οι φίλοι τους και να ζηλέψουν τον έρωτά τους. 

Όλοι, μα όλοι θα σταματήσουν να βγάλουν φωτογραφία στον Άγιο Στυλιανό. Πολλοί περιμένουν υπομονετικά να φύγει ο προηγούμενος για να βγάλουν την τέλεια πόζα.

Είναι τέτοια η μανία των ταξιδιωτών να απαθανατίσουν τα πάντα που με κάνει και αναρωτιέμαι αν πράγματι ζουν τις διακοπές τους ή τις βλέπουν μέσα από το φακό της μηχανής, την οθόνη του κινητού ή του τάμπλετ. Επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου για την τέλεια φωτογραφία, το τέλειο στιγμιότυπο, χάνοντας τη στιγμή που ... περνάει και χάνεται. Ζουν τις διακοπές τους αργότερα στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, στο αεροπλάνο της επιστροφής, στον όποιο τόπο τους. Πάντως όχι εδώ, όχι τώρα, όχι την πραγματικότητα. Είμαστε, φαίνεται, τόσο συνηθισμένοι στον εικονικό κόσμο που ο πραγματικός δεν μας αρκεί.

Παντού βλέπεις σέλφι στικς να ξεφυτρώνουν σε κάθε στροφή του καλντεριμιού. Σκέφτομαι πολλές φορές την υπερέκθεση του ατόμου στα κοινωνικά δίκτυα. Εδώ μπαίνουμε στο πλοίο, εδώ μένουμε, εδώ τρώμε, εδώ πίνουμε καφέ, εδώ ποτό, εδώ, εδώ, εδώ... Είναι, άραγε, τόσο απαραίτητη; Τι κενά προσπαθεί να καλύψει;