Λίγες σκέψεις στην αρχή της Μ. Εβδομάδας

 ​Το θρησκευτικό αίσθημα είναι μια πολύ βαθιά προσωπική υπόθεση. Διαμορφώνεται από τόσα πολλές διαφορετικές πηγές: προσωπικά βιώματα, παιδικές μνήμες, διδαχές, εμπειρίες και μαρτυρίες κοντινών ανθρώπων. Διαμορφώνεται από την άλλη και από αρνητικά παραδείγματα. Από την παρατήρηση ανθρώπων που αρέσκονται σε μεγάλους σταυρούς και βαθιά προσκυνήματα, σε αυτό που ονομάζω «επιδεικτική πίστη» θέλοντας να πείσουν τον περίγυρό τους για τα ηθικά κίνητρα των ανήθικων, στην πραγματικότητα, πράξεών τους. Η πίστη δεν μετριέται σε γονυκλισίες και προσευχές, στη δήθεν ευλάβεια του χαμηλωμένου βλέμματος, ούτε αποδεικνύεται στις πρώτες σειρές της εκκλησίας. Η πίστη συνδέεται με την ηθική στάση ζωής, με την ταπεινότητα που διδάσκει ο χριστιανισμός, με την ανιδιοτέλεια και την προσφορά, όποια μπορεί ο καθένας. Δεν είναι η θρησκεία εισιτήριο εισόδου σε κονκλάβια εκλεκτών και πατρικίων που μηχανεύονται δολίως, αλλά η ενσυνείδητη προσπάθεια να ζήσεις με γνώμονα τις ηθικές αξίες που δίδαξε ο Χριστός όπου μπορείς, στην οικογένεια, στην εργασία, στις κοινωνικές συναναστροφές.

Με αυτές τις σκέψεις οδηγούμαι άλλη μια φορά στο ποίημα του Καβάφη.

Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για το θρησκευτικό αίσθημα.