Generation X: η γενιά μου στο μεταίχμιο

Η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Δεν ξέρω αν είμαστε η καλομαθημένη γενιά και γι’ αυτό οι ανατροπές που βιώνουμε μας κάνουν όλο και πιο δύσθυμους. Η αλήθεια είναι ότι δεν ζήσαμε βέβαια την Κατοχή και τον Πόλεμο, όπως οι γονείς μας, και τις υλικές στερήσεις εκείνης της εποχής. Ούτε ζήσαμε την ταραχώδη περίοδο των δεκαετιών του 60 και του 70, όταν οι άνθρωποι μάχονταν για τις ιδεολογίες και την ελευθερία τους ή εργάζονταν για να δημιουργήσουν ό,τι οι προηγούμενοι δεν είχαν. Εμείς, η γενιά μου, η Generation X, μεγαλώσαμε στην εποχή της Μεταπολίτευσης, που όσο κι αν τώρα την ψέγουμε, είναι αλήθεια πως τερμάτισε δεκαετίες εθνικού διχασμού. Τα πάθη εξημερώθηκαν, οι συνθήκες ζωής βελτιώθηκαν, ταξιδέψαμε στο εξωτερικό για αναψυχή και όχι για μετανάστευση, τα σύνορα άνοιξαν στα προϊόντα της αλλοδαπής και … στις μπανάνες, που δεν ήταν πια μόνο κρητικές. Ζήσαμε την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την εισροή των πρώτων μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη, την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας από ομοιογενή σε πολυπολιτισμική. Η οικονομική κρίση μας ταρακούνησε, άλλαξε τα δεδομένα μας και τις συνήθειές μας, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε στην αρχή της πορείας μας. Αν έχουμε την τύχη να έχουμε δουλειά και να μην απειλούμαστε από το φάσμα της απόλυσης, προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στην εποχή όσο καλύτερα μπορούμε, να τα βγάλουμε πέρα.

Κι όμως… Βρισκόμαστε στο μέσον περίπου της ζωής. Κοιτάμε πίσω σαν να ήταν χθες, όταν ξεκινούσαμε χωρίς να ξέρουμε όσα τώρα γνωρίζουμε. Κινήσαμε στο άγνωστο, χωρίς καθοδήγηση από γονείς, που τότε ήξεραν λιγότερα από μας. Η ενημέρωση ήταν σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα ανύπαρκτη. Κι ύστερα κοιτάμε εμπρός, στο αβέβαιο μέλλον, προσπαθώντας να στηρίξουμε τα παιδιά μας όσο καλύτερα μπορούμε, να τους πούμε όλα όσα ξέρουμε (και δεν είναι λίγα, πια), να τα καθοδηγήσουμε σε ένα μέλλον, από το οποίο ολοένα και απομακρυνόμαστε.

Κι εμείς; Πώς ζούμε; Ποιες είναι οι προσδοκίες μας; Στον αγώνα… Αυτή είναι η απάντηση που παίρνεις από όσους συναντάς και ρωτάς τι κάνουν. Κι ύστερα αναρωτιέσαι: πότε θα σφυρίξει άραγε η λήξη; Και πώς θα με βρει; Θα μπορέσω να απολαύσω τη ζωή ή θα είναι πια πολύ αργά; Ποιοι καρποί των κόπων μου θα έχουν απομείνει; Κι αν πέρασε ο καιρός κι εγώ, μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, αμέλησα το σημαντικό; Κι αν αναγκάστηκα να αφιερώσω το χρόνο μου στο ανούσιο υπηρετώντας τους εγωισμούς, τα προσωπικά αδιέξοδα που γίνονται επαγγελματικές «απαιτήσεις» και τις αγκυλώσεις των ανωτέρων; Πώς να απαντήσω στο χαμηλό επίπεδο και στην εξουσιαστική μανία των ανοήτων, των ημιμαθών και γι’ αυτό περισσότερο επικίνδυνων;

Αρνούμαι να συμβιβαστώ. Αναζητώ τις διεξόδους που μου επιτρέπουν να είμαι ελεύθερη και συμβιβάζομαι στο τυπικό και νόμιμο. Κι ας μην καταλαβαίνουν οι ανόητοι ότι το νόμιμο δεν είναι φυσικά πάντα και το ηθικό. Αλλά ψιλά αυτά τα γράμματα. Κι όποιος αρέσκεται στο πομπώδες δεν σκύβει να τα δει.

Γι’ αυτό για άλλη μια φορά αισθάνομαι πιο πολύ να με εκφράζουν τα λόγια του Antonio Scurati: «Είμαι ανάμεσά σας, αλλά όχι μαζί σας». Ή τουλάχιστον όχι με όλους. Επιλέγω αυτούς που έχουν κάτι σημαντικό να πουν, να προσφέρουν κάτι παραπάνω σε μένα και στον περίγυρό μου.  Επιλέγω την ουσία, την οικογενειακή αρμονία και την προσφορά, σ’ αυτό που, κατά τη γνώμη μου, αξίζει περισσότερο. Κι αναζητώ την οδό διαφυγής…