Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη...
Δολερά ξεσηκώνανε τ' άγνωμα πλήθη
κι όσο ο γήλιος να πέσει και να' ρθει το δείλι,
το σταβρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου και φίλοι.
Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,
σα ρωτήσανε: Ποιος ο Χριστός; τι πες Να με!
Αχ! δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα!
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ' έμαθ' ακόμα!
Από τη Μάνα του Χριστού, του Κώστα Βάρναλη
Δολερά ξεσηκώνανε τ' άγνωμα πλήθη
κι όσο ο γήλιος να πέσει και να' ρθει το δείλι,
το σταβρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου και φίλοι.
Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,
σα ρωτήσανε: Ποιος ο Χριστός; τι πες Να με!
Αχ! δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα!
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ' έμαθ' ακόμα!
Από τη Μάνα του Χριστού, του Κώστα Βάρναλη
Χρόνια πολλά και καλή Ανάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφή