Παρακολούθησα χθες 30 Νοεμβρίου την εκδήλωση "Η διδασκαλία της ιστορίας σε διαφορετικές εποχές" που εντάσσεται στο γενικότερο κύκλο "Η αφήγηση της Ιστορίας και η διδασκαλία της ως ιστορικά φαινόμενα" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Πρώτη μίλησε η Corine Defrance, ιστορικός/ ερευνήτρια στο γαλλικό κέντρο επιστημονικής έρευνας, και αναφέρθηκε στο κοινό γαλλογερμανικό σχολικό βιβλίο ιστορίας που εκδόθηκε σε τρεις τόμους το 2006, το 2008 και το 2011 καλύπτοντας όλη την περίοδο από την Αρχαιότητα ως σήμερα και απευθύνεται σε μαθητές Λυκείου. Πρόκειται ουσιαστικά για μία πολιτική επιλογή που ξεκίνησε, αρχικά, ως ιδέα της γαλλογερμανικής βουλής των εφήβων, αλλά εντάσσεται σε μία γενικότερη κίνηση σύγκλισης ιστορικών και εκπαιδευτικών υπό την αιγίδα και της πολιτείας. Η συγγραφή, βέβαια, ήταν κάπως πιο εύκολη από τη διδασκαλία του βιβλίου, αφού, προσπαθώντας να συνδυάσουν τις μεθόδους διδασκαλίας και τις απαιτήσεις των εξετάσεων τόσο της Γαλλίας όσο και των 16 κρατιδίων της Γερμανίας, δημιούργησαν ένα εγχειρίδιο που δεν είναι δυνατόν να απαντά απόλυτα στις απαιτήσεις του κάθε συστήματος, με αποτέλεσμα οι καθηγητές να διστάζουν να το επιλέξουν ανάμεσα στα άλλα. Η εισήγησή της κατέδειξε αφενός το πρόβλημα της ύλης των σχολικών βιβλίων που χρησιμοποιούνται σε σχολικές εξετασεις (δυστυχώς δεν είναι μόνο δικό μας το πρόβλημα!) αλλά μας έκανε να ζηλέψουμε άλλη μια φορά το περιεχόμενο των γαλλικών, κυρίως βιβλίων που δεν περιορίζονται στην ιστορική αφήγηση και την παράθεση πηγών, κειμενικών και εικονιστικών, αλλά παρέχουν και υλικό που αφορά τη μέθοδο επεξεργασίας και απάντησης στα ζητούμενα.
Δεύτερος μίλησε ο Γιώργος Κόκκινος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, με θέμα "Μνήμη Β' Παγκοσμίου Πολέμου και εκπαίδευση" στη Γερμανία όπου η ανάπτυξη του θέματος πήρε αρχικά δύο μορφές: είτε της "συγκάλυψης" είτε της ενδελεχούς διερεύνησης. Σήμερα υπάρχει ένα πλαίσιο συναίνεσης για τη διδασκαλία του Ολοκαυτώματος που εντοπίζεται σε τρεις άξονες: α) το Ολοκαύτωμα είναι ένα μοναδικά αποτρόπαιο γεγονός β) η αστόχαστη λήθη και η ιστορική αμνησία υπονομεύουν την υπόσταση της γερμανικής δημοκρατίας και γ) το Ολοκαύτωμα πρέπει να έχει κεντρική θέση στη διδασκαλία.
Ο Κώστας Αγγελάκος, καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, μίλησε για τη "μη" διδασκαλία της ιστορίας στην ελληνική εκπαίδευση διαπιστώνοντας την κατάσταση που ζούμε στις σχολικές τάξεις.
Τέλος, ο Αναστάσιος - Ιωάννης Μεταξάς , ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, αναφέρθηκε στις διαφορετικές προσεγγίσεις που πρέπει να έχει η εξέταση των ιστορικών φαινομένων "υπονομεύοντας τη μονομέρεια".
Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, που τόνισε ότι τα σχολικά βιβλία πρέπει να περιέχουν την κοινά αποδεκτή επιστημονική ιστορία.
Ενδιαφέρουσες ήταν γενικά όλες οι εισηγήσεις. Ωστόσο, παρέμεινε χωρίς προσέγγιση και χωρίς λύση το ζητούμενο: Πώς θα βελτιωθεί η διδασκαλία της ιστορίας στο ελληνικό σχολείο; Όλοι οι Έλληνες εισηγητές παρέμειναν στις διαπιστώσεις της πραγματικότητας, αλλά δεν αναφέρθηκαν στο τι πρέπει να γίνει. Και από αυτή την άποψη δεν είναι ενθαρρυντικά τα μηνύματα. Αν όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με την ιστορία και τη διδακτική της δεν έχουν να προτείνουν έστω μία βάση προς συζήτηση (απέχουν τόσο πολύ από το να συμφωνήσουν) δεν μπορούμε να ελπίζουμε παρά στη φιλοτιμία και στην αγάπη όσων διδασκόντων έχουν το μεράκι να κάνουν κάτι το διαφορετικό, να αποκλίνουν από το ένα και μοναδικό σχολικό βιβλίο και να προκαλέσουν τα παιδιά να σκεφτούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου